Must Story

ไม่ได้มาบล็อกซะนาน กลางเดือนที่ผ่านมาไปเที่ยวที่พัทยา จริงๆแล้วก็ไม่เชิงว่าไปเที่ยว น่าจะไปเป็นเพื่อนแม่บ้านกับเด็กๆ ซะมากกว่า แม่บ้านเค้าลงทะเบียนประชุมวิชาการประจำปี ที่สมาคมศิษย์เก่ารังสีเทคนิค โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ สภากาชาดไทยจัด ที่พัทยา โรงเรียนเด็กๆ ก็ยังไม่เปิด ก็ถือเป็นโอกาสดีที่จะได้พาเด็กไปเที่ยวพักผ่อนกัน หลังจากที่ผัดผ่อนมานานแล้ว ก็ไปกันทั้งบ้าน พ่อ แม่ ลูกๆ ออกเดินทางตั้งแต่เช้าวันที่ 18 เวลาประมาณ ตีสี่ครึ่ง (ช้ากว่ากำหนดการไปสองชั่วโมง เนื่องจากนอนเพลินไปหน่อย) ก็เริ่มเดินทางจากลี้ ไปตามถนนพหลโยธินสายเก่า เหอะ เหอะ ผ่านเส้นทางที่ระยะทางไม่มาก แต่ใช้เวลาประมาณ หนึ่งชั่วโมง เนื่องจากความคดเคึ้ยวของเส้นทางที่ลัดเลาะไปตามภูเขา โค้งซ้าย โค้งขวา จนจำไม่ได้ว่ามากเท่าไหร่ ถึงอำเภอเถินก็เกือบสว่าง ใช้เวลาอีกประมาณชั่วโมงครึ่งก็ถึงจังหวัดตาก แล้วก็แวะทานข้าวเช้าแถวๆ ก่อนถึงกำแพงเพชร ก็ขับรถไปเรื่อยๆ ผ่านนครสวรรค์ ตอนนี้อากาศเริ่มร้อนแล้วก็ต้องขับด้วยความเร็วที่ต้องฝืนใจเหยียบ (ความจริงผมเลิกขับรถเร็วมานานแล้ว ตั้งแต่มีลูกคนแรก) ต้องวิ่งขวาตลอดเนื่องจากช่องทางด้านซ้าย ขรุขระ มีหลุม บ่อ แถมยังมีคลื่น อีกเป็นช่วงๆ ทำให้ต้องคอยระวังรถที่มาจากด้านหลัง รู้สึกว่าเริ่มเครียดกับการเดินทางมากขึ้น ช่วงตั้งแต่นครสวรรค์ จนถึงชัยนาท มองเห็นว่าข้างทางมีหนูนา ปิ้งขายเป็นระยะๆ แปลกใจมากว่าไปหาหนูนาจากไหนมาขายกันเหรอ ทุ่งนาก็เขียวอยู่ มันเป็นไปไม่ได้ที่ในขณะที่ทุ่งนายังไม่ได้เก็บเกี่ยวเนี่ยมักจะไม่ค่อยมีหน ูนานะ ที่บ้านผมกว่าจะมีหนูนาให้กินเนี่ย มันก็ต้องเกี่ยวข้าวเสร็จ ประมาณเดือนหรือสองเดือนนู่น เออ สงสัยว่าจะอิมพอร์ตมาจากที่อื่นๆ ที่น่าสนใจคือมีงูเห่าขายกันด้วย ขายกันเป็นๆ ตัวก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากมาย ผมก็ได้แต่ดูอยู่ห่างๆ เนื่องจากอากาศเริ่มร้อนมาก แล้วต้องรีบเดินทางด้วย ก็แวะพักเติมน้ำมันที่อยุธยา ก่อนที่จะเดินทางต่อในเส้นทางหมายเลข 9 (มอเตอร์เวย์) ก็ไปเรื่อยๆ จนแยกเข้าหมายเลข 7 (ถนนหมายเลข 34 เดิม) ก่อนที่จะแยกเข้าพัทยาที่แหลมฉบัง ไปตามถนนหมายเลข 3 (สุขุมวิท) จนถึงที่พัก(โรงแรม Wellcome Plaza) พัทยาใต้ ประมาณ 3 โมงครึ่ง เอ้อเดินทางกัน 11 ชั่วโมงครึ่งเชียวเร๊อะ ทำงัยได้ล่ะครับ รถก็เก่าพอสมควร ตอนวิ่งอยู่บนมอเตอร์เวย์ ผมสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมคนขับรถที่ขับแซงผมไปถึงเหลียวมองผมทุกที มานึกๆดูก็คงจะรำคาญที่ขับเร็วไม่พอ

---

ส องสามวันที่อยู่พัทยาก็ไม่มีกิจกรรมอะไรทำมากไปกว่า พาเด็กไปเล่นน้ำทั้งน้ำจืดและน้ำทะเล (เล่่นมันทั้งวัน เด็กภูเขาก็เงี๊ยะ เห็นทะเลทีก็ตื่นเต้น ) ผมพึ่งมารู้ทีหลังว่าเค้าแอบเอาขวดไปด้วยเพื่อที่จะเอาน้ำทะเลใส่ไปฝาก อา น้า ป้า ทั้งหลายที่อำแกไว้ก่อนจะมา 55555 ช่วงนี้ที่พัทยายังเป็นโลว์ซีซันอยู่เนื่องจากมีฝนตกอยู่บ้าง และน้ำทะเลยัง่ดำมากอยู่ (หรือมันก็เป็นอย่างงี๊) ที่น่าขำก็คือว่ามีอยู่วันนึงพาเด็กๆ ไปเที่ยวที่สถาบันวิทยาศาสตร์ทางทะเลที่บางแสน (อยู่ข้างๆ ม.บูรพา) ก็คิดถึงเหน่ง ขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้โทรไปคุยด้วย พออีกวันก็โทรไปคุยด้วยปรากฏว่า เหน่งมาทำงานที่โรงพยาบาล ม.บูรพาพอดี เออ หัวเราะกันใหญ่ ไอ้เราก็เอ๋อ วันนั้นถ้าโทรหาก็เจอกันแล้ว ที่พัทยานี่ระบบการจราจรเค้าค่อนข้างตามใจคนขับมากเป็นพิเศษ (ขับกันมั่วมั่กมาก) ปาดซ้ายปาดขวากันให้มันส์ไปหมด คงจะเป็นเพราะว่ามีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่นิยมเช่ารถ ขับเที่ยวกันมาก ทางตำรวจก็คงจะหยวนๆ เพราะทางกวดขันกันจริงๆ ก็คงจะจับ ปรับกันไม่ไหว อาจจะทำให้เสียบรรยากาศการท่องเที่ยวไปด้วย คนไทยก็เลยขับตามใจตัวเองกันใหญ่ น้องสาวผมที่ทำงานที่ ICU (intensive care unit) โรงพยาบาลกรุงเทพ-พัทยา ก็เล่าให้ฟังว่ามีคนไข้ที่ถูกยิงเนื่องจากการขับรถปาดกันมารักษาที่โรงพยาบาลบ่อยๆ ทำให้ผมรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที

---

ว ันที่ 21 ก็เดินทางกลับกันกว่าจะเช็คเอ้าท์ได้ก็เกือบเที่ยง ออกจากที่พักกันจริงๆ ก็เที่ยงครึ่งแล้ว แวะที่หนองมนเพื่อซื้อของฝากอีกครั้งหลังจากวันก่อนไปซื้อที่ตลาดนาเกลือ แล้วได้ของไม่ครบ รถเยอะมากลืมนึกไปว่ามีวันหยุดชดเชยในวันจันทร์ที่ 24 อีกวันหนึ่งมิน่าการจราจรค่อนข้างคับคั่งเป็นพิเศษ ตั้งแต่สุขุมวิท มาถึงสายเอเชีย ก็ยังแน่นอยู่ มาค่อยยังชั่วหน่อยก็ตั้งแต่นครสวรรค์ขึ้นมา ช่วงขากลับรู้สึกเพลีย ก็เลยให้แม่บ้านออกแรงนิดนึงตั้งแต่สิงห์บุรี จนถึงนครสวรรค์ แวะทานข้าวเย็นกัน ตอนหกโมงกว่าๆ ทีนี้ความที่คิดถึงบ้านอย่างแรงก็เลยเหยียบคันเร่งเป็นพิเศษ แต่ก็ยังใช้ช่องทางขวาเหมือนเดิม เฮ้อ กลับถึงบ้านก็ 5 ทุ่มครึ่ง โดยสวัสดิภาพ รวมระยะทางก็ 1587 กิโลเมตร นับว่าโหดสำหรับรถยนต์นั่งขนาด 1500 ซีซี และคนขับที่ไม่ค่อยได้ขับทางไกลๆ อย่างผม

---

นึกๆ อยู่ว่าครั้งหน้าจะไปเที่ยวที่ไหนกันอีก เริ่มชอบกับการขับรถไปกันหลายๆคน พร้อมหน้าพร้อมตากันเยอะๆ เด็กก็อึดกันมาก ไม่หลับกันเลยคุยกันบ้าง เล่นกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง อยู่ที่เบาะหลัง รู้สึกว่าได้เติมพลังให้กับชีวิตอีกมากทีเดียว สดชื่นขึ้นถึงแม้ว่าจะล้าจากการเดินทาง แต่ก็พร้อมที่จะกลับไปลุยงานที่โรงพยาบาลต่อ


useful! kop khun khrap!  


แสดงความคิดเห็น